Για την ιστορία. Κωνσταντίνος ο Μέγας. (αποσπασματικά)

Αποκαλείται «Μέγας» ο αποτρόπαιος τύραννος που βαρύνεται με ειδεχθή εγκλήματα και κατηγορείται ότι με την διαφθορά και τις βαρβαρότητες του «ατίμασε την αυτοκρατορική πορφύρα» Εύστοχος επομένως ο χαρακτηρισμός του από τον ποιητή Shelley «Αυτό το τέρας ο Κωνσταντίνος, με το *ψυχρό αίμα,

που παριστάνει τον άγιο, αυτός ο υποκριτής, ο βάρβαρος, έκοψε του γιού του το λαρύγγι, στραγγάλισε την γυναίκα του, σκότωσε τον πεθερό και τον γαμπρό του. Στην Αυλή του περιστοιχιζόταν από μια κλίκα αιμοδιψών ψευδοευλαβών χριστιανών κληρικών και ένας μόνο από αυτούς θα μπορούσε να παρακινήσει την μισή ανθρωπότητα να σφάξει την άλλη μισή»

Το πέρασμα τον Δ’ αιώνα του Κωνσταντίνου έγινε με φονικούς αλληλοσπαραγμούς, βίαιες ανατροπές, διαγκωνισμούς, συμφορές. Τον αυτοκρατορικό θρόνο τον κέρδισε με πολυαίμακτες συρράξεις, εξολόθρευση των ανταγωνιστών και φρικαλέα εγκλήματα. Όταν πέθανε ο Κωνσταντίνος Χλωρός το 306  η αυτοκρατορική φρουρά έσπευσε να ανεβάσει στον θρόνο τον νόθο γιό του Κωνσταντίνο, από την παλλακίδα Ελένη, προσδοκώντας ως συνήθως πλούσιες λεηλασίες και παροχές

324  Μετά την εξόντωση του ανταγωνιστή του Λικίνιου, ο ρωμαίος αυτοκράτορας Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος, αρχίζει την συστηματική καταστροφή των ελληνικών ιερών. Λεηλατεί το περίφημο Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος στην Ιωνία και θανατώνει με φρικτά βασανιστήρια όλους τους ιερείς.

326  Κάποια χρονική στιγμή μεταξύ 15 Μαΐου και 17 Ιουνίου του 326 συνελήφθη και εκτέλεστηκε, μετά από διαταγή του Κωνσταντίνου, ο μεγαλύτερος γιος του (και γιος της Μινερβίνης), ο Κρίσπος με «ψυχρό δηλητήριο» στην Πούλα της Κροατίας. Τον Ιούλιο ο Κωνσταντίνος εκτέλεσε την σύζυγό του Φαύστα, κατ’ εντολή της μητέρας του Ελένης. Η Φαύστα αφέθηκε να πεθάνει σε ένα υπερθερμασμένο λουτρό. Τα ονόματά τους διαγράφηκαν από πολλές επιγραφές, οι αναφορές στη ζωή τους αφαιρέθηκαν από τα φιλολογικά αρχεία, και η μνήμη τους καταδικάστηκε. O Ευσέβιος, για παράδειγμα, στο εγκώμιο του Κωνσταντίνου, που συνέθεσε από μεταγενέστερα αντίγραφα της Historia Ecclesiastica του, και της Vita Constantini δεν συμπεριλαμβάνει αναφορές στη Φαύστα ή στον Κρίσπο. Λίγες αρχαίες πηγές προτίθενται να αναλύσουν τα πιθανά κίνητρα για αυτά τα γεγονότα. Αυτές οι λίγες πηγές, που προσφέρουν μη πειστικές εξηγήσεις, είναι πιο πρόσφατης προέλευσης, και είναι γενικά αναξιόπιστες

326 Ο Κωνσταντίνος με την προτροπή της φανατικά χριστιανής μητέρας του Ελένης, (φυσικά χριστιανή κατόπιν συναλλαγής κι όχι από πεποίθηση, γι αυτό και δεν έχασε τον μανιακό χαρακτήρα της) καταστρέφει ολοκληρωτικά το ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αίγες της Κιλικίας

330 Ο Κωνσταντίνος κλέβει όλους τους θησαυρούς και τα αγάλματα που βρίσκονται μέσα στα Ελληνικά Ιερά για να διακοσμήσει την Nova Roma (Κωνσταντινούπολη). Η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας εγκαθίσταται στην Μεγαρικής προέλευσης πόλη Βυζάντιον. Ο ελληνικός χαρακτήρας της πόλης αλλοιώνεται από βαρβαρικούς πληθυσμούς που μαζικά μεταφέρονται στην πόλη ώστε να αυξηθεί ο πληθυσμός της. Το ελληνικό στοιχείο μετατρέπεται από κυρίαρχο, σε μια μικρή μειοψηφία.

335 Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει δεκάδες ιερούς εθνικούς ναούς στη Μικρά Ασία και Παλαιστίνη ενώ διατάζει την ΣΤΑΥΡΩΣΗ όλων των μάγων και μάντεων. Με αυτούς τους χαρακτηρισμούς οι αμόρφωτοι και μισέλληνες χριστιανοί εννοούσαν όλους τους επιστήμονες, φιλόσοφους, ιερείς. Τότε είναι που μαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος.

337 Είναι το έτος που ο Κωνσταντίνος από τους πρώτους καταστροφείς του ελληνικού πνεύματος, παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος. Ο Κωνσταντίνος διατάζει την εκτέλεση της συζύγου του Φαύστας, την οποία και βράζουν ζωντανή!!! Κωνσταντίνος κι Ελένη δηλητηριάζουν τον άτυχο Κρίσπο, γιο του Κωνσταντίνου από την παλλακίδα του Μινερβίνα, με την δικαιολογία ότι συνωμοτούσε ενάντια στον θρόνο καθώς και ουκ ολίγους συγγενείς τους [Ζώσιμος, Νέα Ιστορία] Ύστερα σκότωσε το γαμπρό του Μαξιμίνο και τον αντίπαλό του Λικίνιο που είχε καταφύγει ικέτης στη Θεσσαλονίκη. Όταν ανέσυρε το πτώμα του Μαξέντιου από τον Τίβερη, το αποκεφάλισε και το κάρφωσε σε ένα παλούκι για να το περιφέρει στους δρόμους της Ρώμης, πεθαίνει ενώ λίγο πριν είχε βαπτιστεί χριστιανός.

341  Ο αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Θέτει εκτός νόμου το Ελληνίζειν και την παραδοσιακή μαντική. Πολλοί Έλληνες είτε εκτελούνται, είτε φυλακίζονται.

346  Μεγάλης κλίμακας διωγμοί εναντίον των εθνικών, Ελλήνων και μη της Κωνσταντινούπολης. Ο ρήτωρας, φιλόσοφος και συγγραφέας Λιβάνιος κατηγορείται ως μάγος και εξορίζεται.

353 Με διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λατρεία και την προσφορά θυσιάσματος στους εθνικούς δια ποινής θανάτου.

354  Με νέο διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λειτουργία των εθνικών και ελληνικών ιερών και διατάζει το κλείσιμο τους. Οι ιεροί ναοί των Ελλήνων και των άλλων εθνικών λατρειών μετατρέπονται σε πορνεία και ταβέρνες. Οι εθνικοί ιερείς εκτελούνται. Καινούριο αυτοκρατορικό διάταγμα διατάζει την «ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ». Αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκών σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας.Χριστιανοί ασβεστοπαραγωγοί κατασκευάζουν ασβεστοκάμινους δίπλα σε ελληνικούς ναούς για να εκμεταλλευτούν τα μάρμαρα των ναών. Είναι η αρχή για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ενάντια στην επιστήμη και πνευματική και τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας. Από το 354 μ.κ.ε. και για 1500 χρόνια ακόμα θα καούν στην πυρά ανυπολόγιστος αριθμός ελληνικών βιβλίων. Βιβλία φιλοσοφίας, λογοτεχνίας , μαθηματικών, ιστορίας, γεωγραφίας, ποιητικές συλλογές και κυρίως επιστημονικά βιβλία. Σε αυτά τα τελευταία οι φανατικοί χριστιανοί θα επιδείξουν ιδιαίτερο ζήλο καθώς για τον εξαιρετικά χαμηλού πνευματικού επιπέδου χριστιανικό όχλο αποτελούν, ιδιαίτερα τα μαθηματικά, κείμενα μαγείας. Το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων φαίνεται σήμερα αφού από την αρχαιοελληνική γραμματεία έχουμε όπως υπολογίζεται λιγότερο από τον 1% . Όσα σώθηκαν, σώθηκαν κυρίως από τους άραβες.

357  Ο Κωνστάντιος απαγορεύει δια νόμου όλες τις μεθόδους μαντείας.

359 Στην Σκυθόπολη της Συρίας οργανώνονται από τους χριστιανούς τα πρώτα στρατόπεδά θανάτου της ιστορίας. Εκεί συγκεντρώνονται οι συλληφθέντες Εθνικοί από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας. Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις είναι σε καθημερινή βάση. Τύφλα να ‘χουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζιστών και των κομουνιστών. [αναζήτησε το άρθρο: Σκυθόπολη και Σταυροφορίες: Θρησκευτικό Πλιάτσικο] Η απόλυτη παράνοια, η χριστιανική εκκλησία για το θεάρεστο έργο του, τον ανακηρύσσει άγιο και ισαπόστολο, όπως επίσης και την φρικτή δολοφόνο μητέρα του Ελένη ως αγία!!

Ο «Μέγας» Κωνσταντίνος είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος αφού σκότωσε με φρικτό τρόπο, γαμπρό, γιο, εγγονό και τη σύζυγό του μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στους πολέμους του. Ο «Μέγας» Θεοδόσιος βαρύνεται ανάμεσα σε άλλα και με τη Σφαγή του Ιπποδρόμου στη Θεσσαλονίκη το 590 μ.χ. με δέκα έως δεκαπέντε χιλιάδες θύματα, όταν στις 8 Νοεμβρίου του 392 έθεσε εκτός νόμου τις αρχαίες θρησκείες, στις 2 Μαΐου του 381 εξέδωσε το λεγόμενο «έδικτο κατά των αποστατών» με το οποίο τιμωρούσε με πλήρη στέρηση δικαιωμάτων δικαιοπραξίας όλους τους πρώην χριστιανούς που επέστρεφαν στην Εθνική Θρησκεία. Στις 21 Δεκεμβρίου του 382 απαγόρευσε με ποινή θανάτου και δήμευση της περιουσίας των ενόχων Εθνικών (που χαρακτηρίζονται «παράφρονες» και «ιερόσυλοι»), κάθε μορφή θυσίας, μαντικής, ψαλμωδιών προς τιμή των Θεών ή τις απλές επισκέψεις σε αρχαίους Ναούς.

Το 384 διέταξε την κατεδάφιση ή το σφράγισμα ειδωλολατρικών Ιερών και υπέγραψε νέα απαγόρευση των θυσιών, ενώ στις 24 Φεβρουαρίου του 391 ανανέωσε την πλήρη απαγόρευση των θυσιών, των επισκέψεων σε ειδωλολατρικούς ναούς: «Κανείς δεν θα μολυνθεί με θυσίες και σφάγια, κανείς δεν θα πλησιάσει ή θα εισέλθει σε Ναούς, ούτε θα σηκώσει τα μάτια σε εικόνες φτιαγμένες από ανθρώπινο χέρι, διαφορετικά θα είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπινους και τους θεϊκούς νόμους». Ως συνέπεια της διογκούμενης έλλειψης ανεκτικότητας, το 392 καταστράφηκε ο μεγάλος ναός του Σέραπι στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Σταμάτησαν να δίνονται επιχορηγήσεις προς τα παγανιστικά ιερατεία, ενώ αυξήθηκε η οχλοκρατική βία εναντίον των παγανιστικών ναών και ομοιωμάτων με την υποκίνηση των μοναχών. Στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου του 

394 εξουδετέρωσε τα στρατεύματα υπό τους Βίριο Νικόμαχο Φλαβιανό και Αρβογάστη, τα οποία είχαν την υποστήριξη της παγανιστικής πλειοψηφίας της ρωμαϊκής Συγκλήτου, νικώντας τον στρατό τους στην φονική μάχη του Φρίγδου και εξοντώνοντας μετά όλους τους πρωτεργάτες της ανταρσίας.

Κατά γενική ομολογία, το κομβικό σημείο στο οποίο ο xριστιανισμός εκτινάχθηκε από το περιθώριο κι άνοιξε ο δρόμος για να φέρει τα πάνω κάτω στην παγκόσμια ιστορία (με όλες τις γνωστές ολέθριες συνέπειες), ήταν τα χρόνια κατά τα οποία αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ο Κωνσταντίνος ο Α’. Ως γνωστόν, ο Κωνσταντίνος με το «Διάταγμα των Μεδιολάνων» (Mediolanum: Το σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας), αναγνώρισε και νομιμοποίησε τον xριστιανισμό, δήθεν στα πλαίσια της ανεξιθρησκείας. Ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για την θρησκεία που έκτοτε θα έδειχνε τα δόντια της, με την κάλυψη της αυτοκρατορικής εξουσίας και θα άλλαζε τον κόσμο -προς το χειρότερο.

Σημειώστε δε, πως ο μύθος, σύμφωνα με τον οποίο, ο Κωνσταντίνος βαπτίσθηκε χριστιανός, λίγο πριν πεθάνει, αποτελεί καθαρά ένα αποκύημα της φαντασίας του Ευσέβιου και τίποτε παραπάνω από μια κλασική περίπτωση χριστιανικής προπαγάνδας. Σύμφωνα μάλιστα με την χριστιανική «παράδοση» ο Κωνσταντίνος φέρεται να έβαλε το έμβλημα και στο αυτοκρατορικό στέμμα. Βεβαίως, το ότι ο Κωνσταντίνος δεν απεικονίζεται σε νομίσματα της εποχής του με το «χριστόγραμμα» στο στέμμα, είναι μια «μικρή» κι «ασήμαντη» λεπτομέρεια (το «χριστόγραμμα» εντοπίζεται μόνο στην πίσω πλευρά νομίσματος τού 337 μ.κ.ε. -δηλαδή το έτος που πέθανε). Ο Κωνσταντίνος ουδέποτε έγινε χριστιανός, ενώ μέχρι και την προτελευταία ημέρα της ζωής του θυσίαζε στον Δία -μια υποχρέωση που είχε κι από τον ύψιστο τίτλο της ρωμαϊκής θρησκείας του «Υπατου Ποντίφικα» (Pontifex Maximus) έναν τίτλο που δεν απέρριψε ποτέ.

Ειρηνική συνύπαρξη: Η εκδοχή αυτή, δημιουργεί πλήθος ερωτηματικών, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν μερικά δεδομένα: 1. Τον βίαιο χαρακτήρα τού Κωνσταντίνου, για τον οποίον η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν ασήμαντη. Υπενθυμίζεται, ότι ο «πράος» και «ειρηνιστής» Κωνσταντίνος δεν δίστασε να στείλει στον τάφο, μεταξύ άλλων, τον γιο του Κρίσπο, την σύζυγό του Φαύστα, τον πεθερό του Μαξιμινιανό, τον κουνιάδο του Μαξέντιο, τούς γαμβρούς του Λικίνιο και Βασσιανό κ.ά. 2. Τον αδίστακτο και φιλοπολεμικό του χαρακτήρα ο οποίος τον ώθησε να στραφεί, με διάφορα προσχήματα, εναντίον των συναυτοκρατόρων του (κάποιοι και συγγενείς του), διεκδικώντας όλη την αυτοκρατορία για τον εαυτόν του.

3.Την αντισυμβατική συμπεριφορά των χριστιανών, οι οποίοι πέραν τού ότι αρνούνταν να υπηρετήσουν την αυτοκρατορία, αρνούνταν και την λατρεία τού αυτοκράτορα, κάτι που ισοδυναμούσε με προδοσία και μπορούσε να επιφέρει την ποινή τού θανάτου. 4. Οι χριστιανοί δεν ήταν εχθρικοί προς τις άλλες θρησκείες και δεν τις περιγελούσαν, επειδή ένιωθαν περιθωριοποιημένοι από το ρωμαϊκό κράτος, αλλά επειδή είχαν -και συνεχίζουν να έχουν- την ισχυρή πεποίθηση ότι η δική τους θρησκεία ήταν η μόνη αληθινή. Μήπως -κάτι άλλο;

Ο ενταφιασμός του, όπως και ο βίος του, συνοδεύτηκε από φρικώδη αιματοχυσία. Η σορός, με πρωτοβουλία του πατριάρχη, μεταφέρεται, άγνωστο γιατί, από τον ναό των αγίων Αποστόλων στον ναό του αγίου Ακακίου. Ακολούθησαν συγκρούσεις και πραγματικό μακελειό, όπως γράφει ο βυζαντινός Θεοφάνης. Γέμισαν αίματα η αυλή, το φρέαρ του ναού και οι γύρω πλατείες, «Φόνος γέγονε πολύς ώστε πληρωθήναι το φρέαρ και την αυλήν του μαρτυρίου αιμάτων και τας παρακείμενας πλατείας».

Δυο χρόνια πριν από τον θάνατο του, το 335 ο Κωνσταντίνος αποφάσισε τη διανομή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που κατέκτησε εξοντώνοντας, ύστερα από πολύνεκρους εμφυλίους πολέμους, τους συνηγεμόνες του της τετραρχίας και προκαλώντας τον όλεθρο εκατομμυρίων ψυχών, στους τρεις γιους του, για να μην προκληθεί εσωδυναστική διαμάχη. Στον Κωνσταντίνο παραχώρησε την άλλοτε επικράτεια του πατέρα του Κωνστάντιου Χλώρου, την Βρετανία, την Ιβηρική και τη Γαλατία. Στον Κωνσταντίο τη Μ. Ασία, Συρία και Αίγυπτο, ενώ στον Κώνσταντα την περιοχή μεταξύ Εύξεινου Πόντου, Αδριατικής και Αιγαίου.

Η διαμάχη ωστόσο ήταν αιματηρή, όπως συνήθως στις μοναρχίες, κυρίως των Μεγάλων της Ιστορίας. Αμέσως μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου η αυτοκρατορική φρουρά θανάτωσε τους ετεροθαλείς αδελφούς του και έξι ανιψιούς -νόμιμους υποψήφιους για το θρόνο- με εντολή των τριών γιών του, καθώς και μεγάλων αριθμό αξιωματούχων της Αυλής. Ακολουθεί ο αλληλοσπαραγμός των τριών αδελφών, που διεκδικούν τη μονοκρατορία, ο καθένας για τον εαυτό του, όπως κι ο πατέρας τους. Ο Κωνσταντίνος, ο πρωτότοκος, φονεύεται κατά τη διάρκεια επιδρομής στην επικράτεια του αδελφού του Κώνσταντος. Δυο χρόνια αργότερα φονεύεται και αυτός ύστερα από πραξικόπημα του Μαγνέντιου και η αυτοκρατορία θα περιέλθει τελικά στον Κωνστάντιο.

Η πλειοψηφία των χριστιανών ιστορικών υποστηρίζει ότι ο Κωνσταντίνος είχε ασπασθεί τον χριστιανισμό. Μερικοί μάλιστα διατυπώνουν την άποψη ότι κατέβαλε προσπάθειες για την εγκαθίδρυση, με συγκρητισμό, ενός εναρμονισμένου θρησκευτικού αμαλγάματος, μιας θρησκείας συγκερασμού του παραδοσιακού πολυθεϊσμού με τον φιλοσοφικό μονοθεϊσμό και τη χριστιανική ιδεολογία. Πρόκειται για τη διαιώνιση μύθων που είχε χαλκεύσει η κωνσταντινική  προπαγάνδα και το εξωνημένο ιερατείο καταβαραθρώνοντας τις θεμελιώδεις αρχές της ευαγγελικής διδασκαλίας των πρώτων χριστιανικών αιώνων.

πηγή: Terrapapers.com